Η Παρασκευη ειναι holy-day ή μερα περιπλανησης

   Ειχα καιρο να ενημερωσω το blog με καποιο αρθρο. Οι λογοι ειναι δυο, ο πρωτος...
γιατι δεν εχω πολλα καινουρια πραγματα να πω γιατι ειναι πλεον η καθημερινοτητα σχεδον μια ρουτινα. Ωστοσο κατα καιρους κατι εμφανιζεται. Ο δευτερος ειναι οτι το παρακατω κειμενο το ειχα ξαναγραψει και ενα κλικ πριν τη δημοσιευση χαθηκε ως δια μαγειας. Αυτο με απογοητευσε πολυ. Μου θυμισε κατι απο  τις εργασιες που καναμε στο πανεπιστημιο και αποθηκευαμε σε δισκετες και μετα αυτες δεν ανοιγαν, και τα χαναμε ολα... ναι προλαβα τις δισκετες, οπως και πολλοι απο σας, σας γνωριζω εναν εναν...! Αφου ξεπερασα τη στεναχωρια αποφασισα σιγα σιγα να το ξαναγραψω με αλλα λογια ή οτι θυμομουν απο το παλιο κειμενο. Απο τοτε βεβαια πολλα αλλαξαν, αλλα θα τα αναφερω στο τελος του κειμενου.

   Η παρασκευη στις ισλαμικες χωρες ειναι ημερα προσευχης. Αυτο σημαινει οτι απο τις 12 το μεσημερι μεχρι 4 περιπου το απογευμα ο κοσμος συγκεντρωνεται στα τζαμια για να προσευχηθει κι ενα ακουσει τους Ιμαμιδες σ αυτους τους πυρινους λογους. Δεν ξερω αν ειναι οντως στο περιεχομενο τους, αλλα στο υφος τους ειναι σιγουρα. Γι αυτα ομως δεν ειναι καλο να μιλα κανεις.
   Πρακτικα αυτο για μας σημαινει οτι ειναι αργια και ημερα ξεκουρασης. Οχι αργια τυπικη ευρωπαικη. Ολα τα καταστηματα ειναι ειναι ανοιχτα επομενως ειναι ευκαιρια για βολτα. Μεχρι τις 12 ολοι τρεχουν να προλαβουν τις δουλειες τους πριν την προσευχη κι επικρατει πανδαιμονιο στους δρόμους. Ξαφνικα μετα επικρατει παντου ησυχια με αποτελεσμα να κυκλοφορω μονος στους ερημους δρομους της ερημου. Έτσι εχω την ευκαιρια να βγαλω ανενοχλητος φωτογραφιες και να δω την πολη.

   Ψαχνωντας στο ιντερνετ απεγνωσμενα να βρω ενα  αξιοπρεπες μερος να μπορω να πιω εναν καφε σαν καθως πρεπει Λαρισαιος, επεσα πανω σε καποια σχόλια για τη Γαλλικη πρεσβεια. Συγκεκριμενα καποιος σχολιαζε στο trip advisor οτι ειναι ενας πολιτιστικος παραδεισος μεσα στην ερημο του Νουακσότ. Επρεπε να παω. Ετσι μια Παρασκευη πρωι μετα το βαρετα επαναλαμβανομενο πρωινο του hotel Halima ξεκινησα πεζος προς εκει. Περιπου 1.5χλμ μεσα απο μερικες διακλαδωσεις και βρεθηκα απεναντι σε εναν ψηλο μαντροτοιχο που ετρεχε σε μηκος περιπου ενα χιλιομετρο. Μια συσταδα δεντρων, κατια σαν φτερες, κατι σαν αρμυρικια, φυτρωμενα μεσα στην αμμο ετρεχε για το ιδιο μηκος αντικρυστα της μεγαλης μαντρας δημιουργωντας εναν ευχαριστο διαδρομο δροσιας για περιπατο υπο σκια. Διπλα στην κυρια εισοδο υπαρχει μια δεύτερη κλειστη και φυλασσομενη που ειναι η εισοδος για το καφε. Περνας απο σωματικο ελεγχο για να μπεις μεσα, πραγμα που ποτε δεν καταλαβα. Γιατι χρειαζεται ο ελεγχος αφου ολοι λενε οτι η Μαυριτανια ειναι η πιο ασφαλης χωρα της Αφρικης? Μαλλον γι αυτο ειναι? Δε νομιζω, κατι αλλο συμβαινει, θα το μαθω...

Σκια απεναντι απο το γαλλικο ινστιτουτο

   Για τον χωρο εχω ξαναγραψει σε προηγουμενη αναρτηση. Εκει μ' αρεσει να διαβαζω το βιβλιο μου πινοντας εσπρεσακι.Καποιες φορες υπαρχει και καποια εκθεση ζωγραφικης με ιδιαιτερο ενδιαφερον. Επισης ειναι σημειο συναντησεις πολλων λευκων. Οχι οτι αυτο εχει σημασια, απλα σε κανει να ξεχνιεσαι και να νομιζεις πως καπου στην Ευρωπη.

   Συχνα γινονται και συναυλιες, προβολες ταινιων και ντοκυμαντερ, θεατρικα εργαστηρια και φεστιβαλ νεων. Γενικα οι Γαλλοι κανουν αυτα που συνηθιζουν. Αλλωστε η Γαλλικη κοινοτητα στο Nouakchott οπως ηταν αναμενομενο, ειναι η μεγαλυτερη ξενη. Μαντεψτε ποια ειναι η δευτερη. Η κινεζικη φυσικα. Οι Ελληνες ειμαστε ελαχιστοι αλλα τελευταια αυξανομαστε. Ηρθα μονος και τωρα εδω ειμαστε περιπου 8-10 ατομα, ασχετοι μεταξυ μας. Γνωριστηκαμε συμπτωματικα και πινουμε κανενα...τσαι!

Zaza in concert!

   Φευγωντας απο κει ειναι σχεδον ωρα για φαγητο. Εκεινη την ωρα η θερμοκρασια ειναι ψηλη. Εχει κανει και καποια 46-47αρια. Δεν κυκλοφορει ψυχη. Σε ταξι δεν μπαινω, επομενως περπαταω. Περπαταω μες στην ερημο κυριολεκτικα μεχρι το εστιατοριο. Τις Παρασκευες δεν τρωω στο ξενοδοχειο, το ριχνω εξω. Παω στο Taffarit η στο Le Frisco που πραγματικα εχουν καλα φαγητα, με ειδικευση στο ψαρι. Φυσικα τα εχουν Λιβανεζοι, γι αυτο και ειναι καθαρα και ποιοτικα. 

Ομελεττα στο ξενοδοχειο. Το χαπι ειναι για τη μαλαρια, που ομως στη πραξη δεν χρειαζεται. Καντε τωρα τη συγκριση με...

Capitaine's ψαρι, στο Tafarit

Διαφορα θαλασσινα με ρυζι και λαχανικα στο Le Frisco

   Αυτη η μοναχικη περιπλανηση στους αδειους δρομους της Αφρικανικης πρωτευουσας, εχει και τα καλα της. Μου δινει την ευκαιρια να φωτογρφισω καποιες εικονες και στιγμιοτυπα πιο ανετα. Κυριως αρχιτεκτονικες εκφρασεις. μια απο τις αγαπημενες μου, ειναι οι πυλες των σπιτιων. Ολα τα καλα σπιτια, προφανως των πιο ευκαταστατων οικογενειων, εχουν ψηλες μαντρες και απαραιτητα μια πυλη. Ακολουθουν ολες το ιδιο μοτιβο, αλλα ειναι τοσο διαφορετικες και καποιες ιδιαιτερα εντυπωσιακες. Ειναι κατι σαν ταυτοτητα. Αν τις διαβασεις προσεχτικα, σιγουρα μαρτυρουν πολλα για τους ιδιοκτητες τους. Για τις πυλες του Nouakchott, ετοιμαζω ενα ξεχωριστο φωτογραφικο αφιερωμα.

Μικρο δειγμα του αφιερωματος στις πυλες

Τυπικα αδειος δρομος γειτονιας

Προτοτυπο marketing για πωληση διαμερισματων σε υπο ανεγερση οικοδομη

Πεζοδρομιο!!!

Το εθνικο σταδιο στο βαθος

   
   Και καπως ετσι τελειωνει η μερα ξεκουρασης ή περιπλανησης, με την επιστροφη στη βρωμια του ξενοδοχειου.

   Οπως ειπα στην αρχη, τα πραγματα εχουν αλλαξει καπως απο την προηγουμενη φορα που εγραψα. Εδω κι ενα μηνα περιπου εχει ερθει ενας Ελληνας τεχνικος απο Λαρισα, ο Βασιλης για να με βοηθησει στη συνεχεια του εργου. Απο τη μερα που ηρθε, φυγαμε απο το ξενοδοχειο και πηγαμε σε σπιτι. Εκει τα πραγματα εχουν τη θετικη και την αρνητικη τους πλευρα. Πιθανον να γραψω γι αυτο αργοτερα.


Βιβλια:
   
   Το μεγαλο κερδος απ ολη αυτη την εμπειρια μου στην Αφρικη, ειναι οτι εχω πλεον πολυ χρονο ας τον πουμε ελευθερο για λογους συνεννοησης. Αυτον τον αξιοποιω διαβαζοντας βιβλια που παντα ηθελα, αλλα παντα ανεβαλλα καθως οι ρυθμοι ζωης στην Ελλαδα με αποσυντονιζαν. Ετσι εβαλα στη σειρα καποια πραγματα βασικα και θεμελειωδη. Ενα απ αυτα ειναι ο Αλεξανδρος ο Μεγας. Ενα θεμα καπως κλισε, που για πολλους παραπεμπει σε εθνικιστικα μονοπατια. Ηταν ομως ενας μεγαλος στρατηγος κι αυτο παντα με γοητευε. Βρηκα την ευκαιρια να τον μελετησω μεσα απο την τριλογια του Manfredi. 

   Εχει πολλα μυθοστορηματικα στοιχεια πραγμα που το κανει ευαναγνωστο. Επισης φαινεται η δουλεια που εχει προηγηθει στον τομεα της ερευνας και της μελετης, που στο κειμενο βγαινει σαν εικονα, σαν να εισαι εκει μπροστα στους διαλογους. Αυτο ομως που θα ηθελα παραπανω, ειναι να επικεντρωθει στο στοιχειο που εκανε τον Αλεξανδρο μεγα, δηλαδη το οραμα του και την ικανοτητα διοικησης και εμπνευσης σε ολους οσους τον γνωριζαν. Ο Αλεξανδρος ηταν κυριως πανεξυπνος. Πρωτος συνελλαβε την ιδεα της αυτοκρατοριας ως μια ενωση κρατων χωρις συνορα, με ελευθερη διακινηση ιδεων, πολιτισμου, κι εμποριου. Κατι θυμιζει ε..?

   Σε συναρτηση μ αυτο, ηθελα να καταλαβω πως ο Αλεξανδρος εξελιχθηκε ετσι. Για ποιους λογους. Μ οποιον δασκαλο καθισεις τετοια γραμματα θα μαθεις δεν λενε? Εκει νομιζω εγινε η διαφορα. Ο πατερας του ο Φιλλιπος φροντισε να εκπαιδευτει απο τον καλυτερο δασκαλο της εποχης, τον Αριστοτελη. Τιποτα δεν ειναι τυχαιο, εκτος απο το γεγονος οτι ενας νεος με εξαιρετικο ταλεντο και δεκτικοτητα εζησε την ιδια εποχη με τον καλυτερο δασκαλο ολων των εποχων. Ναι, ο Αριστοτελης, μαθητης του Πλατωνα, που ηταν μαθητης του Σωκρατη, δηλαδη αυτο το αποσταγμα συλλογιστικης και γνωσης, αποτελεσε τον μεγαλυτερο δασκαλο της ιστοριας. Ισως αυτος μαζι με τον Πυθαγορα. Μαλιστα για 2000 χρονια οταν οι ανθρωποι βρισκονταν μπροστα σε μεγαλα διλημματα, λεγεται οτι ανετρεχαν στα βιβλια του. Αυτος ο Σταγειρίτης φιλοσοφος δεν διδασκεται σημερα στα σχολεια. Ποιος? Ναι, ο Αριστοτελης δεν διδασκεται στα Ελληνικα σχολεια!!!

Κι απ' την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμμιά,
την απαράμιλλη· βγήκαμ' εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.
Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ' οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κ' οι εν Μηδία, κ' οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.
(Κ.Π. Καβάφης, "Στα 200 π.Χ.")

   Ετσι λοιπον ταυτοχρονα αρχισα να διαβαζω την ρητορικη του Αριστοτελη σε μια εξαιρετικη μεταφραση του Δημητρη Λυπουρλη. 

 

   Μεγαλο ενδιαφερον στο εν λογω βιβλιο εχουν τα σχολια του συγγραφεα και η παρουσιαση ιστορικων στοιχειων απο το περιβαλλον του μεγαλου φιλοσοφου για την καλυτερη κατανοηση του κειμενου. Τελικο συμπερασμα, τιποτα δεν ειναι τυχαιο...!