Πρώτες μέρες στη δουλειά

   Τα πρωινό ραντεβού με τον Ζεμάλ, ο οποίος όπως έμαθα αργότερα είναι ο γενικός διευθυντής ολόκληρου του έργου, είχε καθοριστεί στις 8:30.
Ξύπνησα από τις 7πμ για να ετοιμαστώ και να πάρω το πρώτο μου πρωινό στην Αφρική. Κρουασανάκια διαφόρων ειδών μαρμελάδες, χυμοί κλπ κι ευτυχώς, καφές! Ομολογώ πως ενθουσιάστηκα λίγο γιατί περίμενα λιγότερα και χειρότερα πράγματα.

   Στις 8.30πμ ο Ζεμάλ με το πολυτελές λευκό Land Cruiser ήρθε και ξεκινήσαμε. Για τους δρόμους και την οδήγηση στο Nouakchott χρειάζεται να  αφιερώσεις  ένα ολόκληρο κείμενο. Μέσα από στενάκια με άμμο που σε κάνουν να νιώθεις πως βγήκες για 4x4 σπορ οδήγηση στην παραλία βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο κι από κει στον παραλιακό, χωρίς όμως να βλέπεις τη θάλασσα εξαιτίας των αμμόλοφων.


Μετά από 17χλμ και αρκετούς χωματόδρομους, ή πιο σωστά αμμόδρομους φτάσαμε στο εργοτάξιο, νότια της πόλης και δίπλα από το εμπορικό λιμάνι. Φυσικά για λόγους ασφάλειας αλλά κι από διαστροφή(!?!) θεώρησα καλό να καταγράψω τη διαδρομή με το gps του ρολογιού μου.




   Ο χώρος έχει έκταση περίπου 15 με 20 στρέμματα με χτισμένη περίφραξη σε ύψος 2 μέτρων περιμετρικά, έτσι που να μη βλέπουν οι έξω τι κάνουν οι μέσα. Υπάρχουν διάφορα κτήρια που ετοιμάζονται με σκοπό να λειτουργήσει ένας αλευρόμυλος και εργοστάσιο παρασκευής μακαρονιών. Η δουλειά μου είναι να επιβλέψω την ανέγερση δυο μεταλλικών κτηρίων, τα οποία προκατασκευάζονται εξ' ολοκλήρου στην Ελλάδα και έρχονται εδώ με containers δια θαλάσσης.        

   Υποτίθεται ότι εγώ έπρεπε να ξεφορτώσω τα containers αλλά αυτά ήταν ήδη ξεφορτωμένα. Τα υλικά είχαν στοιβαχτεί σε άθλια κατάσταση, όλα ένα κουβάρι με αρκετές γρατσουνιές και μη αποδοτικό να τα ξεμπερδέψεις. Αυτό ήταν ένα πρώτο δείγμα για το τι θα ακολουθούσε. αρχίσαμε να ξεμπερδεύουμε και κατάλαβα πολύ νωρίς ότι το συνεργείο ανέγερσης δεν είχε και μεγάλη σχέση με το αντικείμενο, πετούσαν τις κώλωνες και τα λοιπά υλικά με βίαιο τρόπο κάνοντας γρατσουνιές επιπλέον. Αργά το μεσημέρι, ξεκινήσαμε να τοποθετούμε κάποιες κολώνες. Ο χειριστής του γερανού, ήταν δε άτσαλος, ως επικίνδυνος. Δεν είχα μάθει έτσι. Έπρεπε να προσαρμοστώ γρήγορα, χωρίς όμως σημαντικές εκπτώσεις στην ποιότητα της δουλειά μου. Δύσκολη ισορροπία. Όταν έκανα παρατηρήσεις, η απάντηση ήταν μια: This is Africa, not Europe (εδώ δεν είναι Ευρώπη, είναι Αφρική).
   Υπομονή, και συνέχεια. Εδω συνεβει κάτι που δεν με άφησε να κοιμηθώ όλο το βράδυ από ανησυχία. Τοποθέτησαν τις κολωνες χωρίς να κάνουν την κατάλληλη προετοιμασία στη βάση, κι όταν ρώτησα, μου είπαν εμείς έτσι το κάνουμε, ξέρουμε, θα δεις! Φυσικά όλο το βράδυ σκεφτόμουν πως θα γίνει αυτό, και απάντηση δεν έβρισκα. Ήμουν σίγουρος οτι οι κολώνες έπρεπε να βγουν και να γίνει η σωστή προετοιμασία και να ξανατοποθετηθούν. Διαδικασία σιγουρα οχι ευχάριστη και χρονοβόρα. Υπήρχε όμως κι άλλο πρόβλημα. Δεν ήθελα να τους προσβάλλω, δεν γνώριζα τον πολιτισμό τους και δεν ήθελα να δημιουργήσω κλίμα έντασης απο την αρχη. Έτσι θυμήθηκα την "Τέχνη των ερωτήσεων" μια μέθοδο που είχα διδαχθεί στη σχολή προπονητών ποδοσφαίρου. Αυτό ήταν! Με ερωτήσεις θα ζητούσα να μου εξηγήσουν πως θα κάνουν τη δουλειά και έτσι θα καταλάβαιναν ότι έχω δίκιο. Να σημειώσω οτι το internet στο εργοτάξιο σχεδόν ανύπαρκτο και δεν είχα τηλέφωνο να επικοινωνήσω με την εταιρεία για βοήθεια , άρα ήμουν εντελώς μόνος σε ένα περιβάλλον ξένο , με ημιάσχετους, με άλλη κουλτούρα εργασιακή και χωρίς να μιλάνε σχεδόν καθόλου αγγλικά! Η εταιρεία από την Ελλάδα στις ελάχιστες κακής ποιότητας επικοινωνίες που είχαμε, πίεζε να υπογράψουμε πρωτόκολλα πριν συνεχίσουμε κι αυτοί εδώ ήθελαν να προχωρήσουμε, κι εγώ στη μέση. Αν λάβεις υπόψιν επιπλέον τη ζέστη των 35 βαθμών, και τις ασθένειες που δεν μου επέτρεπαν πολλές επαφές, με έναν λαό που η επαφή είναι στην κουλτούρα του, πίεση!
   Την άλλη μέρα το πρωί, εξήγησα στους υπεύθυνους το πρόβλημα και το κατάλαβαν, ή έτσι νόμιζα. Μετά από πολλές συζητήσεις, τίποτα. Η ώρα περνούσε. ευτυχώς το μεσημέρι μίλησα στο τηλέφωνο με έναν συνάδελφο τοπικό που μιλούσε καλά αγγλικά. Είχε περάσει κι από Ελλάδα και μου είπε μερικά Ελληνικά! Αυτό ήταν, το πρόβλημα 2 ημερών λύθηκε σε ένα λεπτό. Το κατάλαβε, το εξήγησε, τέλος. Αυτή ήταν μια πολύ καλή εξέλιξη για μένα, γιατί απεδειξα σε όλους οτι ξέρω τη δουλειά μου και πρέπει να με ακούνε. Μετά απο 12 χρόνια στη δουλειά, όταν πηγαίνεις σε εναν ξένο χώρο πρέπει να αποδεικνύεις την ικανότητά σου. Συμβαίνει συνέχεια στη δουλειά μας, όπως φαντάζομαι και σε άλλες.
   Κατάλαβα γρήγορα, ότι ο επικεφαλής του συνεργείου θα είναι πρόβλημα για τις επόμενες μέρες. Έχει τον χειρότερο συνδυασμό για μάστορα. Άσχετος, ξερόλας, ξεροκέφαλος και αργόστροφος! Θα πρέπει να έχω τη προσοχή μου πάνω του συνέχεια. 

   Ευτυχώς έχω τον Camel. Ο Καμέλ είναι κοντούλης μελαμψός 50αρης με κοιλίτσα και καταγωγή απο Τυνησία και Γουινέα. Μιλάει λίγα Αγγλικά και είναι μηχανικός υπεύθυνος για όλα τα έργα. 

Ο Camel

   Ο Ζεμάλ έχει μια καταπληκτική ικανότητα να μιλάει σε όλους με ήρεμο τρόπο και να λύνει διπλωματικά τα θέματα. Σίγουρα μεγάλη βοήθεια για μένα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, είναι η επικοινωνία. Το βράδυ φροντιστήριο στο Youtube, "Learn French with Alexa", έπρεπε να μάθω κάποια Γαλλικά...

   Οι επόμενες μέρες στη δουλειά κύλησαν πιο ομαλά, με μερικές μικροσυγκρούσεις όπως συνηθίζεται, αλλά μπορώ να πω οτι τους έστρωσα κάπως και τους έχω βάλει σε μια σειρά. Οι ρυθμοί τους όμως είναι πολύ αργοί για τα δικά μας δεδομένα. Η αλήθεια είναι, ότι μέρα με τη μέρα βελτιώνονται, καθώς δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότεροι. Δεν ήξεραν καν τα βασικά. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, υπομονή. Και όπως λέει ο φίλος μου ο Αντρέας, η υπομονή είναι πολύ δύσκολη!