Το ταξίδι
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη... Μαυριτανία, θα ταξιδευεις συνολικά 21 ώρες από Λάρισα...
Πρώτα το τραίνο τα μεσάνυχτα για να προλάβεις την πτήση των 11 το πρωί από Αθήνα. Το τραίνο ήταν γεμάτο λόγω κλειστών δρόμων από τους αγρότες. Ευτυχώς, βρήκα την τελευταία κενή θέση σε κουπέ 6 ατόμων κι αυτό ήταν πολύ ανακουφιστικο γιατί χρειάζεσαι μεγαλύτερη άνεση όταν ξεκινάς για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Οι συνεπιβάτες μου, που καθόταν στο παράθυρο ο ένας απέναντι από τον άλλο ήταν δυο άντρες κοντά στα σαράντα, φίλοι που μιλούσαν πάντα ψιθυριστά. Φορούσαν μαύρα ρούχα λες και γύριζαν ή μάλλον πήγαιναν σε κηδεία. Το συνδύασα με την κηδεία του Παντελίδη και κατέληξα ότι σίγουρα εκεί πηγαίνουν καθώς και οι υπόλοιπες στιλιστικές τους επιλογές ήταν ανάλογες του είδους του άτυχου καλλιτέχνη. Δίπλα μου καθόταν μια νεαρή μικροκαμωμένη κοπελίτσα γύρω στα 25, ξανθιά με μια λεπτή κάπως μακρυά μύτη. Ήταν τόσο μικρόσωμη που με άνεση κουλουριαζόταν επάνω στο κάθισμα της ολόκληρη όταν κοιμόταν. Απέναντι της ήταν οι γονείς της, μάλλον ηλικιωμένοι. Προφανώς παντρεύτηκαν μεγάλοι. Η μάνα ήταν ίδια με την κόρη κι ο πατέρας κοιμόταν συνεχώς. Καθόταν απέναντι μου, και τα πόδια μας πλεκόταν πολλές φορές σε μια άτυπη συμφωνία μεταξύ μας ώστε να κοιμηθούμε καμιά ώρα. Με τέτοιον άγουρο ύπνο που κάνουμε στα ταξίδια, μάλλον δεκάλεπτα που μοιάζουν ώρες, φτάσαμε στην Αθηνά στις 5 το πρωί περίπου.
Στην Αθήνα με περίμενε η Σιλια που ξύπνησε για να έρθει να με χαιρετίσει και προσφέρθηκε να με πάει αεροδρόμιο. Εκεί την αποχαιρέτησα μετά από αρκετές συμβουλές περί χαπιών, αντιβιώσεις κλπ απο τα οποια δεν θυμάμαι τίποτα τώρα. Είχα μια αναμονή περίπου 5 ώρες μέχρι να επιβιβαστουμε στο αεροπλάνο για την Πόλη, ναι, τη Βασιλεύουσα οπως την ηξεραν ολοι μεχρι την αλωση της, ε ναι ντε, την Κωνσταντινουπολη. Οι Τούρκοι έχουν κινηθεί πολύ στρατηγικά κι έχουν κάνει την Πόλη κόμβο αεροπορικό. Πετάνε για παντού και με ανταγωνιστικες τιμές, οπότε είναι σταθμός μετεπιβιβασης σχεδόν απ όλη την Ευρώπη. Αυτό το ρόλο είχε στο παρελθόν η Φρανκφούρτη για όποιον θυμάται. Φυσικά αυτό έχει οικονομικά οφέλη τεράστια, πράγμα που με κάνει άλλη μια φορά να λέω, γιατί όχι εμείς...? Αξίζει να σημειώσω ότι Τurkish Airlines δεν μου ζήτησε επιπλέον λεφτά για βάρος αποσκευών, και δεν μπορείς να πεις ότι ταξίδευα ελαφρύς. Στο αεροπλάνο καθόμουν με έναν άντρα που πήγαινε Σικελία για να συμμετάσχει σε μια νατοϊκή άσκηση, και τελικά βρεθήκαμε να έχουμε κοινούς γνωστούς στη Λάρισα, όπως συμβαίνει πάντα τελικά... Αναλύσαμε την κατάσταση της οικονομίας και του δημοσίου και να, φτάσαμε!
Με μια ώρα να μένει μέχρι την επόμενη πτήση δεν ήταν καιρός για χάσιμο. Το αεροδρόμιο Ατατουρκ είναι χαώδες και είχε αρκετό περπάτημα μέχρι την πύλη επιβίβασης. Φτάνοντας εκεί, αντίκρισα μαζεμένους τους μελλοντες συμπολίτες μου για το επόμενο διάστημα. Ένα μικρο επεισόδιο από τους Τουρκους υπαλλήλους που δεν συμφωνούσαν με μια χειραποσκευή ενός Μαυριτανου, παραλίγο να οδηγήσει σε σύρραξη. Τελικά μόνο λίγα σπρωξίματα και πολλή αγένεια από τους Τούρκους ήταν η κατάληξη. Ο νεαρός άντρας αντιστάθηκε με αξιοζήλευτο σθένος όταν του πήραν αδικαιολογητα και με καθαρή κατάχρηση εξουσίας το διαβατήριο, χωρίς τη βοήθεια κανενός και τον θαύμασα γι αυτό!
Ευτυχώς καθόμουν στο παράθυρο, στην έξοδο κινδύνου που σημαίνει ότι είχα πολύ περισσότερο χώρο για τα πόδια μου. Δίπλα κενή θέση και πιο δίπλα ένας μάλλον Εγγλέζος με τον όποιο δεν ανταλλάξαμε κουβέντα 7 ώρες. Ακριβώς το ίδιο με τον Ελληνα προηγουμένως, που μέσα σε μια ώρα, μόνο που δεν μου κανονίσαμε διακοπές στη Μύκονο για το καλοκαίρι!
Υπολόγιζα ότι θα μελετήσω λίγο τη δουλειά που πήγαινα να κάνω, αλλά λίγο η κούραση, λίγο η διάθεση, ελάχιστα ασχολήθηκα, μάλλον όσο έπρεπε μέσα στα επαγγελματικα πλαίσια. Πιο πολύ ασχολήθηκα με το βιβλίο μου, την εκπαίδευση του μικρού (ακόμα) Αλέξανδρου στη Μέζια στους πρόποδες του όρους Βέρμιο όπως την ανέλαβε ο Αριστοτέλης κατ εντολήν του Φιλίππου.
Μετά από 4 ώρες πτήσης περίπου κι αφού περάσαμε πάνω από τον άγιο Όλυμπο όπου κι αλληλοχαιρετηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού για τον Ιούνιο, μπροστά μου η Αφρική! Ένας ωκεανός άμμου. τρεις ώρες πάνω από την έρημο. Αχανής έρημος. Πως να επιβιώσει εκεί άνθρωπος. Η έρημος Σαχάρα απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας γερασμένη, αφυδατωμένη γεμάτη ρυτίδες άμμου.
Προσγείωση στο Nouakchott, προσγείωση στη μαύρη ήπειρο... ή αλλιώς η αρχή ενός μαρτυρίου για τις επόμενες δυο μέρες...
Πρώτα το τραίνο τα μεσάνυχτα για να προλάβεις την πτήση των 11 το πρωί από Αθήνα. Το τραίνο ήταν γεμάτο λόγω κλειστών δρόμων από τους αγρότες. Ευτυχώς, βρήκα την τελευταία κενή θέση σε κουπέ 6 ατόμων κι αυτό ήταν πολύ ανακουφιστικο γιατί χρειάζεσαι μεγαλύτερη άνεση όταν ξεκινάς για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Οι συνεπιβάτες μου, που καθόταν στο παράθυρο ο ένας απέναντι από τον άλλο ήταν δυο άντρες κοντά στα σαράντα, φίλοι που μιλούσαν πάντα ψιθυριστά. Φορούσαν μαύρα ρούχα λες και γύριζαν ή μάλλον πήγαιναν σε κηδεία. Το συνδύασα με την κηδεία του Παντελίδη και κατέληξα ότι σίγουρα εκεί πηγαίνουν καθώς και οι υπόλοιπες στιλιστικές τους επιλογές ήταν ανάλογες του είδους του άτυχου καλλιτέχνη. Δίπλα μου καθόταν μια νεαρή μικροκαμωμένη κοπελίτσα γύρω στα 25, ξανθιά με μια λεπτή κάπως μακρυά μύτη. Ήταν τόσο μικρόσωμη που με άνεση κουλουριαζόταν επάνω στο κάθισμα της ολόκληρη όταν κοιμόταν. Απέναντι της ήταν οι γονείς της, μάλλον ηλικιωμένοι. Προφανώς παντρεύτηκαν μεγάλοι. Η μάνα ήταν ίδια με την κόρη κι ο πατέρας κοιμόταν συνεχώς. Καθόταν απέναντι μου, και τα πόδια μας πλεκόταν πολλές φορές σε μια άτυπη συμφωνία μεταξύ μας ώστε να κοιμηθούμε καμιά ώρα. Με τέτοιον άγουρο ύπνο που κάνουμε στα ταξίδια, μάλλον δεκάλεπτα που μοιάζουν ώρες, φτάσαμε στην Αθηνά στις 5 το πρωί περίπου.
Στην Αθήνα με περίμενε η Σιλια που ξύπνησε για να έρθει να με χαιρετίσει και προσφέρθηκε να με πάει αεροδρόμιο. Εκεί την αποχαιρέτησα μετά από αρκετές συμβουλές περί χαπιών, αντιβιώσεις κλπ απο τα οποια δεν θυμάμαι τίποτα τώρα. Είχα μια αναμονή περίπου 5 ώρες μέχρι να επιβιβαστουμε στο αεροπλάνο για την Πόλη, ναι, τη Βασιλεύουσα οπως την ηξεραν ολοι μεχρι την αλωση της, ε ναι ντε, την Κωνσταντινουπολη. Οι Τούρκοι έχουν κινηθεί πολύ στρατηγικά κι έχουν κάνει την Πόλη κόμβο αεροπορικό. Πετάνε για παντού και με ανταγωνιστικες τιμές, οπότε είναι σταθμός μετεπιβιβασης σχεδόν απ όλη την Ευρώπη. Αυτό το ρόλο είχε στο παρελθόν η Φρανκφούρτη για όποιον θυμάται. Φυσικά αυτό έχει οικονομικά οφέλη τεράστια, πράγμα που με κάνει άλλη μια φορά να λέω, γιατί όχι εμείς...? Αξίζει να σημειώσω ότι Τurkish Airlines δεν μου ζήτησε επιπλέον λεφτά για βάρος αποσκευών, και δεν μπορείς να πεις ότι ταξίδευα ελαφρύς. Στο αεροπλάνο καθόμουν με έναν άντρα που πήγαινε Σικελία για να συμμετάσχει σε μια νατοϊκή άσκηση, και τελικά βρεθήκαμε να έχουμε κοινούς γνωστούς στη Λάρισα, όπως συμβαίνει πάντα τελικά... Αναλύσαμε την κατάσταση της οικονομίας και του δημοσίου και να, φτάσαμε!
Με μια ώρα να μένει μέχρι την επόμενη πτήση δεν ήταν καιρός για χάσιμο. Το αεροδρόμιο Ατατουρκ είναι χαώδες και είχε αρκετό περπάτημα μέχρι την πύλη επιβίβασης. Φτάνοντας εκεί, αντίκρισα μαζεμένους τους μελλοντες συμπολίτες μου για το επόμενο διάστημα. Ένα μικρο επεισόδιο από τους Τουρκους υπαλλήλους που δεν συμφωνούσαν με μια χειραποσκευή ενός Μαυριτανου, παραλίγο να οδηγήσει σε σύρραξη. Τελικά μόνο λίγα σπρωξίματα και πολλή αγένεια από τους Τούρκους ήταν η κατάληξη. Ο νεαρός άντρας αντιστάθηκε με αξιοζήλευτο σθένος όταν του πήραν αδικαιολογητα και με καθαρή κατάχρηση εξουσίας το διαβατήριο, χωρίς τη βοήθεια κανενός και τον θαύμασα γι αυτό!
Ευτυχώς καθόμουν στο παράθυρο, στην έξοδο κινδύνου που σημαίνει ότι είχα πολύ περισσότερο χώρο για τα πόδια μου. Δίπλα κενή θέση και πιο δίπλα ένας μάλλον Εγγλέζος με τον όποιο δεν ανταλλάξαμε κουβέντα 7 ώρες. Ακριβώς το ίδιο με τον Ελληνα προηγουμένως, που μέσα σε μια ώρα, μόνο που δεν μου κανονίσαμε διακοπές στη Μύκονο για το καλοκαίρι!
Υπολόγιζα ότι θα μελετήσω λίγο τη δουλειά που πήγαινα να κάνω, αλλά λίγο η κούραση, λίγο η διάθεση, ελάχιστα ασχολήθηκα, μάλλον όσο έπρεπε μέσα στα επαγγελματικα πλαίσια. Πιο πολύ ασχολήθηκα με το βιβλίο μου, την εκπαίδευση του μικρού (ακόμα) Αλέξανδρου στη Μέζια στους πρόποδες του όρους Βέρμιο όπως την ανέλαβε ο Αριστοτέλης κατ εντολήν του Φιλίππου.
Μετά από 4 ώρες πτήσης περίπου κι αφού περάσαμε πάνω από τον άγιο Όλυμπο όπου κι αλληλοχαιρετηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού για τον Ιούνιο, μπροστά μου η Αφρική! Ένας ωκεανός άμμου. τρεις ώρες πάνω από την έρημο. Αχανής έρημος. Πως να επιβιώσει εκεί άνθρωπος. Η έρημος Σαχάρα απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας γερασμένη, αφυδατωμένη γεμάτη ρυτίδες άμμου.
 |
| Έρημος Σαχάρα |
Προσγείωση στο Nouakchott, προσγείωση στη μαύρη ήπειρο... ή αλλιώς η αρχή ενός μαρτυρίου για τις επόμενες δυο μέρες...
Αναμενω τις πρωτες εντυπωσεις μετα την προσγειωση.
ΑπάντησηΔιαγραφή