Η πρώτη επαφή ή αλλιώς το πρώτο σοκ!

   Ήταν περίπου 19:00 τοπική ώρα, Κυριακή, όταν προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Nouakchot (Νουακσότ), την πρωτεύουσα της Μαυριτανίας με πληθυσμό...
περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους. Για πρωτεύουσα χώρας, το αεροδρόμιο είναι πολύ παλιό και μικρό, και σχεδόν μέσα στην πόλη. Ο χώρος υποδοχής, ο έλεγχος διαβατηρίων και η συλλογή αποσκευών όλα μαζί σε ένα μεγάλο δωμάτιο με κάποια ψευτοχωρισματα για τοίχους. Μου θύμισε το αεροδρόμιο της Αγχιάλου στο Βόλο θεμελιωμένο από Μητσοτάκη παρακαλώ! Μου 'χε κάνει εντύπωση εκείνη η τεράστια πλακέτα "Θεμελιώθηκε από τον...". Τεράστιο έργο κι εκείνο ...μόνο για τις πλακέτες. Απ' ότι έμαθα αργότερα το νέο σύγχρονο αεροδρόμιο του Nouakchott χτίζεται ήδη, περίπου 25χλμ βόρεια της πόλης. 

Πρώτο ταξίδι κι έτυχε ναύλος για το νότο...

   Κατεβαινοντας από το αεροπλάνο σε χτυπάει ένα  κύμα ζέστης περίπου 30 βαθμών Κελσίου κι ένα ζεστό μέτριο αεράκι όπως είχα δει και στην πρόβλεψη καιρού. Μπήκαμε στον κτήριο υποδοχής και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να βγάλεις visa. Σε έναν πρόχειρο πάγκο συμπληρώνεις όλα σου τα στοιχεία σε μια καρτέλα με μικροσκοπικά γράμματα. Ευτυχως είχε και Αγγλικά. Το μόνο που δεν συμπλήρωσα ήταν η διεύθυνση διαμονής μου, γιατί απλά δεν την ήξερα. Αυτό είχε τεράστια σημασία όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια. 

Με την καρτέλα στο χέρι μπαίνουμε στη σειρά για την έκδοση visa. Ποια σειρά? Σχεδόν με αγένεια όλοι προσπαθούσαν να προσπεράσουν και να στριμωχτούν μπροστά σου. Έτσι έμεινα τελευταίος μαζί με άλλον έναν Ευρωπαίο που περίμενε κι αυτός υπομονετικά. Ένα γκρουπ από Κινέζους έκανε φασαρία μπροστά μου κι ο υπάλληλος στο γκισέ ήταν χαρακτηριστικα αργός. Χρειαζόταν σίγουρα 15 λεπτά για το κάθε άτομο καθώς έπαιρνε δακτυλικά αποτυπώματα από όλα τα δάχτυλα και των δύο χεριών και σε έβγαζε μια φωτογραφία με μια μισοδιαλυμένη κάμερα. Στο μεταξύ κοιτούσα να δω αν εχει έρθει να με παραλάβει ο Ζεμάλ όπως είχα ενημερωθεί ότι θα γίνει. Δεν έβλεπα όμως κάποιον να κρατάει τις γνωστές καρτέλες με το όνομα σου που κρατάει όποιος σε περιμένει αλλά δεν σε γνωρίζει. Κόσμος έμπαινε κι ερχόταν κοντά μας περνώντας τον έλεγχο διαβατηρίων ανάποδα ανεμπόδιστα. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα εδώ είναι κάπως χαλαρά. Εδώ δεν είναι Ευρώπη, ή μάλλον καλύτερα όπως μου λένε καθημερινά πλέον οι ντόπιοι, εδώ είναι Αφρική! Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Το τηλέφωνο μου δε λειτουργούσε παρά τη διαβεβαίωση της Cosmote πριν φύγω. Ένα sms ήρθε από Ελλάδα κι απάντησα στην αδερφή μου ότι είμαι οκ. Έφτασε η σειρά μου στο γκισέ και ακολούθησα την ίδια διαδικασία, αποτυπώματα, φωτογραφίες από έναν νεαρό υπάλληλο που βαριόταν εμφανώς και ήταν αρκετά αγενής στις χειρονομίες του αφού μιλούσε μια ακατανόητη γλώσσα για μένα. Ο εργοδότης μου από Ελλάδα που είχε έρθει πριν μερικούς μήνες, μου είπε ότι η visa κοστίζει 50€. Αυτός μου ζήτησε 120€*. Πάει λέω με κλέβει! Τι να κάνω του τα δίνω. Που να συνεννοηθείς. Όλη η διαδικασία διήρκεσε τουλάχιστον 1 ώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας παρατηρούσα τον χώρο. Βρωμιά και δυσοσμία παντού και κάτι περίεργα έντομα να σε τριγυρίζουν. Θυμήθηκα τον γιατρό, "Πρόσεχε τα κουνούπια είναι φορείς της ελονοσίας", κι εγώ δεν είχα κάνει σχεδόν καθόλου τη θεραπεία. Παίρνω το διαβατήριο με το νέο αυτοκόλλητο και κατευθύνομαι στον έλεγχο δυο μέτρα πιο δίπλα. Ένας γεράκος υπάλληλος μου έδειχνε την κάρτα και κάτι επαναλάμβανε στα αραβικά. Κατάλαβα ότι ήθελε τη διεύθυνση διαμονής. Δεν είχα και επαναλάμβανα :
       "-Ηotel! -Ηotel!"
   Δεν του άρεσε. Μου πήρε το διαβατήριο και κάπου πήγε χωρίς να τον βλέπω. Ανησύχησα λίγο. Χωρίς διαβατήριο είσαι χαμένος. Προσπαθώ να βρω τον άνθρωπο που με περίμενε τον Ζεμάλ, πουθενά! Παίρνω τηλ τον εργοδότη μου, δεν λειτουργεί. Είδα τις βαλίτσες στον διάδρομο μόνες και ήμουν ο τελευταίος λευκός  σε ένα άθλιο και βρώμικο αεροδρόμιο γεμάτο ξένους αστυνομικούς και υπαλλήλους με κάτι περίεργα ρούχα με κάποιον που μου πήρε το διαβατήριο κι έφυγε. Τι κάνω? Προσπάθησα να καλέσω την Ελληνική πρεσβεία, τίποτα! Άρχισα να ιδρώνω. Έξω άρχισε να νυχτώνει. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Το sms! Θυμήθηκα ότι δουλεύει. Στέλνω στον εργοδότη μου και του λέω δεν έχει έρθει. Μου απαντάει ότι θα του τηλεφωνήσει. Περνάει περίπου ένα 10 λεπτό που μου φάνηκε ώρα. Κάποιος ήρθε προς το μέρος μου με μια ενδυμασία σαν φόρεμα αυτό που φοράνε οι Άραβες, τη λεγόμενη boubou. Είχε φαλάκρα και γυαλιά και μάλλον τους γνώριζε όλους εκεί. 
       "-Rizos!"
   Μου λέει...Ανακούφιση... Μιλούσε τόσα αγγλικά όσα για να παραγγείλει έναν καφέ και η συνεννόηση δεν ήταν εύκολη. Του εξηγώ για τη διεύθυνση πηγαίνει μιλάει και γυρίζει με το διαβατήριο μου. Παίρνω τις δυο βαλίτσες μου, αλλά αμέσως κάποιος έρχεται να τις κουβαλήσει. Πάμε προς το αυτοκίνητο μόλις λίγα μέτρα από την είσοδο. Βλέπω ένα Toyota Land Cruiser τεράστιο κι ολοκαίνουριο. Μου λέει μπες. Με ευχαρίστηση μπαίνω, ο Ζεμάλ δίνει ένα φιλοδώρημα στον αχθοφόρο και φεύγουμε. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη αντίφαση. Σκέφτομαι ότι θα είναι μάλλον κλασσική περίπτωση πολύ πλούσιων και πολύ φτωχών. 

   Στο δρόμο για το ξενοδοχείο η εικόνα ενός κόσμου που κάθεται στους δρόμους έξω από μισοκατεστραμένα κτήρια αλλά και τα αμέτρητα θηρία 4x4 Land cruiser, μάλλον επιβεβαιώνουν αυτή την υπόθεση. Ο Ζεμάλ δεν μιλάει πολύ, μου λέει μόνο ότι μετά από λίγο καιρό θα πάω σε διαμέρισμα αλλά προς το παρόν ξενοδοχείο. Το προτιμώ να πω την αλήθεια γιατί εκεί θα είναι όλα λίγο πιο εύκολα και θα βλέπω και κανένα άνθρωπο.

   Σε 10 λεπτά περίπου φτάνουμε στο περίφημο Hotel Halima, σε κλασσικό αραβικό αρχιτεκτονικό στυλ. Απ έξω φαίνεται ωραίο! Από μέσα όμως... Χαιρετάω τον Ζεμάλ δίνοντας ραντεβού για το πρωί στις 8.30. Ένας υπάλληλος μου παίρνει τις βαλίτσες. Αισθάνομαι λίγο πρέσβης αλλά το ξέρω ότι το κάνει για το φιλοδώρημα. Δωμάτιο 108 και μπαίνω. Είπαμε από μέσα... Παλιό κτήριο, παλιό δωμάτιο, σίγουρα 40 χρόνων, μάλλον βρώμικο με μπάνιο στην ίδια εικόνα κι ένα στρώμα άβολο και σκαμμένο από την πολύχρονη χρήση. Εδώ το ξενοδοχείο θεωρείται καλό αλλά στην Ελλάδα είναι Δ' κατηγορία. Μου ανάβει θερμοσίφωνα και aircondition το οποίο ήταν σε άθλια condition και ζητάει φιλοδώρημα με χαμόγελο. Δεν έχω ουγγίες, που είναι το τοπικό νόμισμα και ψάχνω να βρω ψιλά. Του λέω δεν έχω αλλά επιμένει. Του δίνω δυο κέρματα των 2 ευρώ  αλλά δεν είναι ικανοποιημένος. Του λέω ότι είναι πολλά λεφτά αλλά δεν τα ξέρει και δεν τα θέλει. Με το ζόρι τα παίρνει και φεύγει. Ένα ευρώ αντιστοιχεί σε 345 ουγγίες δηλαδή ακριβώς η ισοτιμία που είχαν οι δραχμές όταν μπήκαμε στο ευρώ. Παραλληλισμοί με τριτοκοσμικές χώρες μπορούν να γίνουν σ αυτό το σημείο δικαιολογημένα.

Hotel Halima

   Κοιτώντας γύρω μου με πιάνει η απελπισία. Δεν έχω αντικουνουπικό κι όλα μου φαίνονται βρώμικα. Έχει όμως wifi , με κάκιστη ποιότητα σήματος. Πήρα skype στο σπίτι. Προσπάθησα να μη δείξω την κατάστασή μου. Νομίζω μάταια.

   Θυμήθηκα τον γιατρό να με τρομοκρατεί κι αυτό επιδεινώνει την κατάσταση. Απέφευγε τις επαφές μου έλεγε, και τώρα έπρεπε να κοιμηθώ σ' αυτά τα σεντόνια που ποιος ξέρει πόσο καθαρά ήταν. Η επίδραση του εμβολίου για τον κίτρινο πυρετό θα ξεκινούσε σε 10 μέρες, άρα όλο αυτό περιείχε μεγάλο ρίσκο, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Η πίεση είχε αυξηθεί κατακόρυφα μ' αυτές τις σκέψεις και μ' αυτή την άγνοια. Έκανα ένα μπάνιο σε μια μπανιέρα που όλα στάζανε αλλά ευτυχώς είχε ζεστό νερό και ξάπλωσα πάνω από τα σκεπάσματα με τις φόρμες μου όσο το δυνατόν μη ακουμπώντας τίποτα. Υπερβολές??? Άγνοια... 

   Σκεφτόμουν τι θα βρω στο εργοτάξιο μ' αυτά τα πρώτα δεδομένα. Κάπου εκεί με πήρε ο ύπνος. Ταξίδευα άλλωστε 21 ώρες. 

*Πληροφορία για ταξιδιώτες: Η visa αυξήθηκε από 50€ σε 120€ από τις αρχές του χρόνου κι έχει διάρκεια ενός μηνός, όποτε και πρέπει να την ανανεώσεις με άλλα τόσα. Επίσης κάθε φορά που μπαίνεις στη χώρα πάλι πληρώνεις. Εκτός, αν βγάλεις μια κάρτα παραμονής με 90€ που έχει ισχύ έναν χρόνο.