Η ακτη με τις καμηλες (Φωτο αλμπουμ)
Nouakchott, Η ακτη με τις καμηλες. Αυτο σημαινει το ονομα της πρωτευουσας της Μαυριτανιας. Το εδωσαν οι γαλλοι οταν αποβιβαστηκαν πρωτη φορα εδω, γιατι στην παραλια ειχε παρα πολλες καμηλες. Σημερα
, οι καμηλες δεν ειναι τοσες πολλες αλλα υπαρχουν.
Ενα απο τα πρωτα πραγματα που ηθελα να κανω ερχομενος σ αυτη τη νεα για μενα γη, ηταν να δω τη θαλασσα, ή πιο σωστα, τον Ωκεανο. Μαλλον ηταν η αναγκη μου να συνδεθω με τη φυση, οπως εχω συνηθισει με τα ταξιδια μου στα Ελληνικα βουνα. Αυτο σιγουρα μειωνει την ανασφαλεια. Ρυθμιση της ενσωματωμενης πυξιδας μου. Σε ενα διαλλειμα για μεσημεριανο στη δουλεια μεταξυ 14:00 -15:00, πηγα στην παραλια. Ειναι ακριβως εξω απο το εργοταξιο. Η παραλια βεβαια δεν ειναι 50 ή 100 μετρα οπως στους Νεους Πορους που θεωρειται μεγαλη, αλλα περιπου ενα χιλιομετρο. Γεματη περιεργα φυτα της θαλασσης, μικρους αμμολοφους και... σκουπιδια. Η αμμος ειναι εξαιρετικα λεπτη και αυτο την κανει σκληρη αρα και ευκολο να περπατησεις χωρις να βουλιαζεις ιδιαιτερα.
Ο ωκεανος ειναι μαλλον μονιμα αγριεμενος λογω ογκου και αερα. Καθισα λιγο στην αμμο οταν ξαφνικα, κατι ειδα! Κατι κιτρινο περπατουσε με γρηγορα μικρα και πλαγια βηματα. σηκωθηκα ετρεξα, κι αυτα ετρεξαν γρηγοροτερα μεχρι που εξαφανιστηκαν αστραπιαια σε μεγαλες τρυπες στην αμμο, στις καβουροτρυπες.
Πιο διπλα ενας ντοπιος ψαρας εφτιαχνε ή καλαρε τα δυχτια του. Μολις τελειωσε, σηκωθηκε, τα εβαλε στο κεφαλι απλα κι ομορφα, κι εφυγε σιγα σιγα...
Στο βαθος σε αποσταση 2-3 χιλομετρων ειναι το εμπορικο λιμανι της περιοχης, οπου καθε μερα φορτονωνται και ξεφορτωνονται εκατονταδες container κυριως με ψαρια που φευγουν για τις χωρες του βορρα. Καποια παιδια δοκιμαζαν τη θερμοκρασια του νερου. Μαλλον δεν τους αρεσε και πολυ. Αλλωστε ειναι φεβρουαριος ακομα και ο ωκεανος δυσκολα ζεσταινεται, παροτι η θερμοκρασια στην ξηρα εφτανε τους 35 βαθμους εκεινη την ημερα.
Ενα εντυπωσιακο φαινομενο που παρατηρησα, εχει να κανει με τον αερα και τη μεταφορα της αμμου. Απο το πρωι μεχρι τις 3 η ωρα το μεσημερι περιπου ο αερας ερχεται απο τη Σαχαρα μεταφεροντας τεραστιες ποσοτητες σκονης που τρυπανε σιγα σιγα τα παντα. Εκεινη την ωρα ομως περιπου καθε μερα, αλλαζει αποτομα η φορα του ανεμου και ερχεται ενα δροσερο ανακουφιστικο κυμα αερα απο τη θαλασσα, ο λεγομενος Μπατης ή μπουκαδουρα οπως το λενε οι ναυτικοι. Αυτο ο αερας ειναι καθαρος. Κουβαλει μονο την μυρωδια της θαλασσας, και σπρωχνει την αμμο πισω στην ερημο. Στην φωτογραφια παρακατω αν καποιος παρατηρησει προσεχτικα, φαινεται αυτος ο διαχωρισμος στο βαθος.
Η δουλεια μας προχωραει σιγα σιγα. Παρακατω μια αποψη του εργου οπως φαινεται απο την παραλια.
Bonus, ενα τραγουδακι σε μουσικη Παναγιωτη Τουντα και στιχους Γιοβαν Τσαούς για το γειτονικο Μαροκο γραμμενο το 1936, εδω σε εκτελεση με λαικο πιανο και τον φιλο μου Δημητρη Μυστακιδη οχι στο γνωριμο ρολο του ως "παιχτουρα" αλλα ως ερμηνευτη. Ειχαν απο τοτε δεσμους με την Αφρικη απ οτι φαινεται.
Εγω θελω Πριγκηπεσσα
, οι καμηλες δεν ειναι τοσες πολλες αλλα υπαρχουν.
 |
| Ποζα νο.1 |
 |
| Ποζα νο.2 |
Ενα απο τα πρωτα πραγματα που ηθελα να κανω ερχομενος σ αυτη τη νεα για μενα γη, ηταν να δω τη θαλασσα, ή πιο σωστα, τον Ωκεανο. Μαλλον ηταν η αναγκη μου να συνδεθω με τη φυση, οπως εχω συνηθισει με τα ταξιδια μου στα Ελληνικα βουνα. Αυτο σιγουρα μειωνει την ανασφαλεια. Ρυθμιση της ενσωματωμενης πυξιδας μου. Σε ενα διαλλειμα για μεσημεριανο στη δουλεια μεταξυ 14:00 -15:00, πηγα στην παραλια. Ειναι ακριβως εξω απο το εργοταξιο. Η παραλια βεβαια δεν ειναι 50 ή 100 μετρα οπως στους Νεους Πορους που θεωρειται μεγαλη, αλλα περιπου ενα χιλιομετρο. Γεματη περιεργα φυτα της θαλασσης, μικρους αμμολοφους και... σκουπιδια. Η αμμος ειναι εξαιρετικα λεπτη και αυτο την κανει σκληρη αρα και ευκολο να περπατησεις χωρις να βουλιαζεις ιδιαιτερα.
 |
| Φυτα της θαλασσης |
 |
| Μετα απο ενα χλμ περπατημα, στο βαθος θαλασσα |
Ο ωκεανος ειναι μαλλον μονιμα αγριεμενος λογω ογκου και αερα. Καθισα λιγο στην αμμο οταν ξαφνικα, κατι ειδα! Κατι κιτρινο περπατουσε με γρηγορα μικρα και πλαγια βηματα. σηκωθηκα ετρεξα, κι αυτα ετρεξαν γρηγοροτερα μεχρι που εξαφανιστηκαν αστραπιαια σε μεγαλες τρυπες στην αμμο, στις καβουροτρυπες.
 |
| Ο καλυτερος μεζες λενε καποιοι... |
 |
| Καβουροτρυπα |
Πιο διπλα ενας ντοπιος ψαρας εφτιαχνε ή καλαρε τα δυχτια του. Μολις τελειωσε, σηκωθηκε, τα εβαλε στο κεφαλι απλα κι ομορφα, κι εφυγε σιγα σιγα...
Στο βαθος σε αποσταση 2-3 χιλομετρων ειναι το εμπορικο λιμανι της περιοχης, οπου καθε μερα φορτονωνται και ξεφορτωνονται εκατονταδες container κυριως με ψαρια που φευγουν για τις χωρες του βορρα. Καποια παιδια δοκιμαζαν τη θερμοκρασια του νερου. Μαλλον δεν τους αρεσε και πολυ. Αλλωστε ειναι φεβρουαριος ακομα και ο ωκεανος δυσκολα ζεσταινεται, παροτι η θερμοκρασια στην ξηρα εφτανε τους 35 βαθμους εκεινη την ημερα.
Ενα εντυπωσιακο φαινομενο που παρατηρησα, εχει να κανει με τον αερα και τη μεταφορα της αμμου. Απο το πρωι μεχρι τις 3 η ωρα το μεσημερι περιπου ο αερας ερχεται απο τη Σαχαρα μεταφεροντας τεραστιες ποσοτητες σκονης που τρυπανε σιγα σιγα τα παντα. Εκεινη την ωρα ομως περιπου καθε μερα, αλλαζει αποτομα η φορα του ανεμου και ερχεται ενα δροσερο ανακουφιστικο κυμα αερα απο τη θαλασσα, ο λεγομενος Μπατης ή μπουκαδουρα οπως το λενε οι ναυτικοι. Αυτο ο αερας ειναι καθαρος. Κουβαλει μονο την μυρωδια της θαλασσας, και σπρωχνει την αμμο πισω στην ερημο. Στην φωτογραφια παρακατω αν καποιος παρατηρησει προσεχτικα, φαινεται αυτος ο διαχωρισμος στο βαθος.
 |
| Φυσαει ο μπατης... |
Η δουλεια μας προχωραει σιγα σιγα. Παρακατω μια αποψη του εργου οπως φαινεται απο την παραλια.
Bonus, ενα τραγουδακι σε μουσικη Παναγιωτη Τουντα και στιχους Γιοβαν Τσαούς για το γειτονικο Μαροκο γραμμενο το 1936, εδω σε εκτελεση με λαικο πιανο και τον φιλο μου Δημητρη Μυστακιδη οχι στο γνωριμο ρολο του ως "παιχτουρα" αλλα ως ερμηνευτη. Ειχαν απο τοτε δεσμους με την Αφρικη απ οτι φαινεται.
Εγω θελω Πριγκηπεσσα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου